Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Ελληνική Δημοκρατία;


6 Δεκεμβρίου 2008
Ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από αστυνομικά πυρά κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μόλις 15 χρονών και όπως πολλοί άλλοι κρίθηκε ως επικίνδυνος για το κράτος, δηλαδή εμάς... Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.

17 Φεβρουαρίου 2015
Η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει την επιλογή της για την θέση του πρώτου πολίτη της χώρας κατα την επερχόμενη εκλογή προέδρου Δημοκρατίας και το όνομα αυτού... Προκόπης Παυλόπουλος. Είναι νομικός με σπουδές στην Ελλάδα και τη Γαλλία και στο παρελθόν υπηρέτησε το κράτος, δηλαδή εμάς ως υπουργός Εσωτερικών [υποθέσεων].

Φαινομενικά πρόκειται για δύο ασύνδετα γεγονότα. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα όχι. Και ο λόγος είναι απλός. Ο νυν (2015) υποψήφιος προέδρος Δημοκρατίας ήταν ο τότε (2008) υπουργός Εσωτερικών (και Δημόσιας Τάξης). Ο Προκόπης Παυλόπουλος από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2007 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Από το Σεπτέμβριο του 2007 μέχρι και τον Οκτώβριο του 2009 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, στο νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. (Wikipedia).

Σίγουρα δεν πυροβόλησε τον άτυχο μαθητή ο Π.Π.. Ξέρουμε ποιός το έκανε.
Σίγουρα ο μαθητής είχε μία συγκεκριμένη αντίληψη για τα πράγματα και ο υπουργος είχε και - σε αντίθεση με το μαθητή - μπορεί να διατηρεί ακόμα μία εξ ίσου συγκεκριμένη αλλά διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα. Και καλά κάνει. Αυτό είναι ελευθερία, ίσως και δημοκρατία. Μήπως όμως κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα και τις αντιλήψεις; Επί τέσσερα σχεδόν χρόνια λοιπόν ο Π.Π. είχε άπλετο χρόνο και εξουσία για να εμποτίσει την υπο αυτόν ελληνική αστυνομία με ένα άλλο πνεύμα όσον αφορά τη σχέση της με το λαό που υπηρετεί. Δεν το έκανε όμως. Από αδυναμία; Από ανικανότητα; Από πρόθεση; Όλα πιθανά. Δεν το έκανε ούτε μετά το Δεκέμβρη του 2008...

Μία πρόχειρη αποτίμηση λοιπόν μας λέει το εξής: Πρόκειται για έναν σταθερό χαρακτήρα. Δεν αλλάζει τίποτα και σε τίποτα. Αν σκεφτεί κανείς τις αρμοδιότητες του θεσμού για τον οποίο είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος, πληροί όλες τις προδιαγραφές. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Π.Π. ανήκει στη λεγόμενη Δεξιά ή αν στην κυβέρνηση βρίσκεται η λεγόμενη Αριστερά. Δεν έχει καν σημασία η καχύποπτη αντίληψη περί συνεννόησης των δύο χώρων. Δεν έχει σημασία αν είναι τυπικά ικανός για τη θέση, οι 9 στους 10 πολίτες της χώρας πληρούν τις τυπικές προδιαγραφές για τη θέση αυτή.

Σημασία έχει αυτό που δε θέλουν να μας πουν αυτοί που στο όνομα μας παίρνουν τις αποφάσεις. Ότι δηλαδή τίποτα δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει. 

Το Σύνταγμα της χώρας ορίζει ότι ο υποψήφιος πρόεδρος πρέπει: 
  • Να είναι Έλληνας πολίτης για πέντε τουλάχιστον έτη
  • Να έχει από έναν από τους δύο τουλάχιστον γονείς του ελληνική καταγωγή
  • Να έχει συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του
  • Να έχει τη νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν
Με βάση τα παραπάνω θα μπορούσε να είχε προταθεί πλήθος ανθρώπων με επαρκή συμβολισμό (συμβολικός λέγεται ότι είναι και ο ρόλος του εν λόγω προέδρου). Μία καθαρίστρια, ένας δάσκαλος, μία νοσηλεύτρια, ένας οδοκαθαριστής...

Ως τότε λοιπόν ας ακροαστούμε τα άπιαστα ονειρα μας: