Eurovision... μια κυρία ετών 60!

Προχθές το βράδυ είδα, παρέα με φίλους, τον ημιτελικό της Eurovision. Υποθέτω ότι ανήκω στους πολλούς Έλληνες που την παρακολουθούν και ταυτόχρονα στους λίγους εκείνους που το δηλώνουν εγγράφως!

Η πρώτη φορά που είχα παρακολουθήσει τον διαγωνισμό, ήταν το μακρινό 1987! Κάπου στα μισά της διαδρομής του δηλαδή! Προφανώς πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ακόμα περισσότερα από την πρώτη της φορά! Άλλαξε η Ελλάδα, η Ευρώπη και σίγουρα άλλαξε η μουσική και η εικόνα της! Τότε μία άχαρη Celine Dion έκανε το ντεμπούτο της, εκπροσωπώντας την πατρίδα της, την Ελβετία και - ω του θαύματος - κέρδισε! Πιθανότατα σήμερα αυτό δε θα συνέβαινε. Καλό timing Celine!

Σήμερα δεν είναι προαπαιτούμενο η καλή φωνή, η καλλιτεχνική αρτιότητα και οι βάτες για να κερδίσει κανείς! Καλώς ή κακώς! Κύκλους κάνει η ζωή, η μουσική και η Eurovision! Το εταιρικό marketing της μουσικής και οι τηλεοπτικοί κανόνες κάνουν παιχνίδι πάνω στις φιλοδοξίες των καλλιτεχνών και την ανάγκη του κοινού για θέαμα και μουσική. Τον κύκλο τους θα κάνουν κι αυτά! Ελπίζω...

Κι όμως εκείνη την ώρα που ξεκινάει το πρόγραμμα, με το γνωστό (ηχητικά) σήμα του διαγωνισμού, όλα τα παραπάνω πάνε στην άκρη και αφήνομαι να απολαύσω το θέαμα. Κρίνω, βαθμολογώ και αν είμαι και τυχερός ακούω κι ένα δυο τραγούδια της προκοπής!

Αυτό θα κάνω κι απόψε! Θα ακούσω μουσική! Τουλάχιστον για 3 λεπτά! Και έχω ακούσει αρκετά ωραία 3-λεπτα  μέσα σ' αυτά τα 28 χρόνια. Τραγούδια που τα έχω στο κινητό και τα ακούω ξανά και ξανά. Τραγούδια που έχουν αυτό το κάτι που τα κάνει ξεχωριστά μέσα στο συρφετό τον υπολοίπων.

Αυτή είναι και η αξία που κρατάω από αυτόν το διαγωνισμό.

But now I'm back!

Πέρασε καιρός που είχα τη διάθεση να γράψω κάτι. Τώρα όμως ένας κύκλος μου έδωσε την αφορμή που χρειαζόμουν. Ένας κύκλος για την άνοιξη, τη ζωή, τους ανθρώπους.

 Ένας κύκλος από την Έλλη...

Παντού θα συναντήσει κανείς έναν κύκλο. Στα γράμματα, τους αριθμούς, στα αντικείμενα, σ' αυτή τη σφαίρα που λέμε γη. Ζούμε πάνω και μέσα σε κύκλους. Κοινωνικούς, επαγγελματικούς, χρονικούς... Και το αστείο είναι ακόμα προσπαθούμε να τους τετραγωνίσουμε. Να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Να χωρέσουμε μέσα τους. Να τους αλλάξουμε. Να τους σπάσουμε.

Και κάποιες φορές, με τις μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις μας, νομίζουμε ότι το πετυχαίνουμε. Αλλά αυτό κρατάει τόσο λίγο, όσο και η ίδια η επανάσταση μας...

Ίσως θα ήταν καλύτερο να τους αφήνουμε να κάνουν τις στροφές τους και να απολαμβάνουμε τον ήχο τους. Που και που μπορούμε να μετακινούμε τη βελόνα αυτού του πικ-απ της ζωής μας, για να αλλάζουμε όσα μπορούμε!

Ευχαριστώ Έλλη!

Μαθήματα ιστορίας... λέμε τώρα!

Είναι κακοί οι Γερμανοί; Οι Αμερικάνοι; Οι Κινέζοι; Οι κομμουνιστές; Για την οικονομία της συζήτησης, ας πούμε οτι είναι. Γιατι; Μα γιατί καταπιέζουν λαούς. Κλέβουν τις πρώτες ύλες, απασχολούν τους "φτώχους" σαν σκλάβους, εγκαθιστούν δικτατορίες και δημοκρατίες, απόλυτα ελεγχόμενες προς ίδιον όφελος, διεξάγουν πολέμους και υποδαυλίζουν εμφύλια πάθη. Καταδικάζουν στην εξαθλίωση ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη για το συμφέρον κάποιων ολίγων.

Κανείς μας δε θα ισχυριστεί το αντίθετο... σχεδόν! Άντε να πούμε οτι δε φταίνε οι λαοί. Οι πιο αριστεροί θα πούμε οτι φταίει μια νομεγκλατούρα επιχειρηματιών του κεφαλαίου. Οι ακόμα πιο αριστεροί θα πούμε μάλιστα οτι φταίει το σύστημα. Κάποιοι θα πουν οτι είναι και νομοτέλεια ή γονιδιακό πρόβλημα του άνθρωπινου είδους. Όλα σωστά θα είναι λίγο πολύ. Και σίγουρα όλοι έχουμε σκεφτεί τί θα κάναμε εμείς (που φυσικά κατέχουμε το αλάθητο), αν ήμασταν πρωθυπουργοι και πρόεδροι. Ακόμα και σε μια μέρα θα κάναμε όσα οι άλλοι, οι θρασείς, οι δειλοί και οι ανίκανοι δεν διανοήθηκαν...

Κι εδώ κάπου έρχεται η κυρία Ιστορία να μας τραβήξει το αυτί! Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε...

"Εσύ δεν είσαι κύριε που κάποτε ήσουν Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Μέγας Αλέξανδρος, Αθηναϊκή συμμαχία και Περικλής; Κι αυτά μόνο για τα του όπου μας. Οι αναλογία υπάρχει για τα περισσότερα έθνη του κόσμου. Πόσο διαφορετικά τα έκανες τότε που ήσουν εσύ καβάλα στο άλογο; Όταν οι άλλοι κρέμονταν από τα δέντρα και ήταν ο "πας μη Έλλην βάρβαρος" του κόσμου σου. Τί έκανες καημένε Ισπανέ των Podemos του σήμερα, όταν οι γαλέρες σου κατακτούσαν τους έρμους Αζτέκους και Ίνκας; Πού ήσουν Γάλλε του Charlie Hebdo όταν οι Ναπολέοντες και Λουδοβίκοι σάρωναν την Ευρώπη; Τί έκανες Ιταλέ του Grillo όταν η γαληνοτάτη όργωνε τις θάλασσες;

Φτωχέ και κατατρεγμένε του σήμερα... Έκανες οτι σου κάνουν! Και το απολάμβανες. Το γιόρταζες με Παναθήναια και Καρναβάλια. Το έχτιζες με Παρθενώνες, Πυραμίδες, Βερσαλλίες και χιλιοτραγουδισμένα κανάλια".

Γι' αυτό να μην ξεχνάς. Να διαβάζεις. Να μαθαίνεις και να αναγνωρίζεις το κακό που κι εσυ έχεις θρέψει. Και συνεχίζεις να το θρέφεις. Απλά το στρέφεις εκεί που σε παίρνει. Στο μάγουλο της γυναίκας σου, στον πισινό του άτακτου παιδιού σου (ενδοοικογενειακή βία), στον αγαθό γείτονα, στον μαλθακό ανήλικο (bullying)...

Όλα αυτά δεν υποννοούν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε το τώρα. Απλά λένε να το εντάσσουμε και στο πάντα και στο μέσα μας.

Κι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας, ας πιάσουμε σκούπα και φαράσι γιατί μάζεψε χώμα η πίσω αυλή, αυτή που δε βλέπει ο γείτονας...

Λίγη μουσικούλα, για να συνοδεύσει τη φασίνα, είναι πάντα απαραίτητη...

Θάρρος ή Αλήθεια...

Λίγο πριν δύσει ο ήλιος, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι είναι στην πλατεία. Μόλις έχουν γνωριστεί. Κάνουν κούνια, παίζουν κυνηγητό, τρώνε παγωτά. Γύρω τους υπάρχουν κι άλλα παιδιά που κάνουν το ίδιο. Γίνονται όλα μια παρέα. Κάποιος ρίχνει την ιδέα για ένα παιχνίδι που έμαθε σε κάποιο πάρτυ. Θάρρος ή αλήθεια. Φαίνεται να το ξέρουν όλα τα παιδιά κι έτσι ξεκινάει το παιχνίδι...

Ένα παιχνίδι ερωτήσεων και προκλήσεων... Χωρίς νικητή ή χαμένο. Μαθαίνουν αλήθειες και ξεπερνούν φόβους. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν...

Ακούγοντας τα, σκέφτομαι πόσες αλήθειες δεν είπα, δεν άκουσα... Πόσους φόβους δεν ξεπέρασα, πώς έκανα την ανασφάλεια συνήθεια. Απόψε θα γίνω πάλι παιδί, θα πάω στον καθρέφτη και θα του πω τις αλήθειες μου, τους φόβους μου. Μάλλον δε θα μου απαντήσει. Τουλάχιστον όμως θα νιώσω λίγότερο το βάρος που κουβαλάω...

Ήρθε το βράδυ και τα παιδιά γύρισαν σπίτι. Η πλατεία ησύχασε, άδειασε. Έτσι κι εγώ πήρα το δρόμο για το σπίτι μου, με όλα αυτά στο νου. 

Στην άκρη της πλατείας μια γυναίκα μού ζητάει ένα τσιγάρο και της το δίνω σχεδόν αδιάφορα. Κι ενώ ανοίγω το βήμα μου για να φύγω, την ακούω να με φωνάζει! Μου ζητάει να της κάνω παρέα γιατί ο φίλος της έχει αργήσει και φοβάται στην άδεια πλατεία.

Άρχισαμε να μιλάμε για τα χρόνια που πέρασαν, γι' αυτά που κάναμε, γι' αυτούς που γίναμε. Μιλήσαμε για τον φίλο της που την είχε στήσει, για τον γιό μου που δε μιλάμε πια, για τις δουλειές μας που δεν απολαμβάνουμε, για τα τα ταξίδια που δεν κάναμε, για το φιλί που δώσαμε σε κάποιο πάρτυ... Δυο άγνωστοι και είπαμε τόσα πολλά που δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα...

Γυρίζοντας μετά στο σπίτι, πήρα τηλέφωνο το γιό μου. Δεν απάντησε. Άφησα μια καληνύχτα στον τηλεφωνητή. Απόψε δε θα χρειαστώ τον καθρέφτη. τον είχα ήδη βρει στην άκρη της πλατείας και μου είχε απαντήσει κιόλας!

Ελληνική Δημοκρατία;

6 Δεκεμβρίου 2008

Ο μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από αστυνομικά πυρά κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μόλις 15 χρονών και όπως πολλοί άλλοι κρίθηκε ως επικίνδυνος για το κράτος, δηλαδή εμάς... Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.

17 Φεβρουαρίου 2015

Η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει την επιλογή της για την θέση του πρώτου πολίτη της χώρας κατα την επερχόμενη εκλογή προέδρου Δημοκρατίας και το όνομα αυτού... Προκόπης Παυλόπουλος. Είναι νομικός με σπουδές στην Ελλάδα και τη Γαλλία και στο παρελθόν υπηρέτησε το κράτος, δηλαδή εμάς ως υπουργός Εσωτερικών [υποθέσεων].

Φαινομενικά πρόκειται για δύο ασύνδετα γεγονότα. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα όχι. Και ο λόγος είναι απλός. Ο νυν (2015) υποψήφιος προέδρος Δημοκρατίας ήταν ο τότε (2008) υπουργός Εσωτερικών (και Δημόσιας Τάξης). Ο Προκόπης Παυλόπουλος από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2007 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Από το Σεπτέμβριο του 2007 μέχρι και τον Οκτώβριο του 2009 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, στο νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. (Wikipedia).

Σίγουρα δεν πυροβόλησε τον άτυχο μαθητή ο Π.Π.. Ξέρουμε ποιός το έκανε.

Σίγουρα ο μαθητής είχε μία συγκεκριμένη αντίληψη για τα πράγματα και ο υπουργος είχε και - σε αντίθεση με το μαθητή - μπορεί να διατηρεί ακόμα μία εξ ίσου συγκεκριμένη αλλά διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα. Και καλά κάνει. Αυτό είναι ελευθερία, ίσως και δημοκρατία. Μήπως όμως κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα και τις αντιλήψεις; Επί τέσσερα σχεδόν χρόνια λοιπόν ο Π.Π. είχε άπλετο χρόνο και εξουσία για να εμποτίσει την υπο αυτόν ελληνική αστυνομία με ένα άλλο πνεύμα όσον αφορά τη σχέση της με το λαό που υπηρετεί. Δεν το έκανε όμως. Από αδυναμία; Από ανικανότητα; Από πρόθεση; Όλα πιθανά. Δεν το έκανε ούτε μετά το Δεκέμβρη του 2008...

Μία πρόχειρη αποτίμηση λοιπόν μας λέει το εξής: Πρόκειται για έναν σταθερό χαρακτήρα. Δεν αλλάζει τίποτα και σε τίποτα. Αν σκεφτεί κανείς τις αρμοδιότητες του θεσμού για τον οποίο είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος, πληροί όλες τις προδιαγραφές. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Π.Π. ανήκει στη λεγόμενη Δεξιά ή αν στην κυβέρνηση βρίσκεται η λεγόμενη Αριστερά. Δεν έχει καν σημασία η καχύποπτη αντίληψη περί συνεννόησης των δύο χώρων. Δεν έχει σημασία αν είναι τυπικά ικανός για τη θέση, οι 9 στους 10 πολίτες της χώρας πληρούν τις τυπικές προδιαγραφές για τη θέση αυτή.

Σημασία έχει αυτό που δε θέλουν να μας πουν αυτοί που στο όνομα μας παίρνουν τις αποφάσεις. Ότι δηλαδή τίποτα δεν αλλάζει και δεν πρόκειται να αλλάξει. 

Το Σύνταγμα της χώρας ορίζει ότι ο υποψήφιος πρόεδρος πρέπει: 

• Να είναι Έλληνας πολίτης για πέντε τουλάχιστον έτη
• Να έχει από έναν από τους δύο τουλάχιστον γονείς του ελληνική καταγωγή
• Να έχει συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του
• Να έχει τη νόμιμη ικανότητα του εκλέγειν

Με βάση τα παραπάνω θα μπορούσε να είχε προταθεί πλήθος ανθρώπων με επαρκή συμβολισμό (συμβολικός λέγεται ότι είναι και ο ρόλος του εν λόγω προέδρου). Μία καθαρίστρια, ένας δάσκαλος, μία νοσηλεύτρια, ένας οδοκαθαριστής...

Ως τότε λοιπόν ας ακροαστούμε τα άπιαστα ονειρα μας: